- شنبه ۰۷ تیر ۹۹ ۱۸:۳۸
- ۱۲ بازديد
- ۰ نظر
تا كنون نظري ثبت نشده است
اگرچه غشاهاي سراميكي از نظر مقاومت در برابر گرفتگي و حمله شيميايي نسبت به غشاهاي پليمري مقاوم تر هستند ، اما در فناوري MBR استفاده محدود تري دارند كه به دليل هزينه نسبتاً بالاي اين غشاها مي باشد. سراميك هاي يكپارچه چند كاناله در برخي از كاربري ها استفاده شده اند و اخيراً اشكال ورق هاي مسطح سراميكي براي فناوري هاي MBR داخل آب معرفي شده اند. با اين حال ، غشاهاي تجاري MBR تقريباً همه پليمري هستند.
بيش از نيمي از محصولات غشايي MBR كه در بازار ارائه مي شوند از نوع پلي وينيليدن فلوئورايد يا PVDF هستند. ساير مواد غشايي كمتر متداول شامل پلي اترسولفون (PES) و پلي اتيلن (PE) مي باشند. تركيبي از مقاومت شيميايي خوب ، اندازه منافذ قابل كنترل و استحكام مكانيكي نسبتاً زياد ، همراه با انعطاف پذيري خوب ، علت غالب بودن محصولات PVDF است.
غشاهاي پلي اليفيني (مانند پلي اتيلن با دانسيته كم ، LDPE) كمترين هزينه توليد خام را مابين تمامي مواد اوليه غشايي MBR دارا هستند. زيرا منافذ به سادگي با تزريق كردن اين ماده در شرايط كنترل شده (يا چرخش خشك) ايجاد مي شوند. اين ساختار منافذ شكاف مانند از منافذ كلاسيك تر شبه تك بعدي كه توسط فرآيند پيچيده تر جداسازي فازي ناشي از گرما (TIPS) ايجاد مي شوند ، قابل تمايز هستند. مواد ديگري مانند پلي آكريلونيتريل (PAN) ، پلي سولفون ، پلي وينيل الكل (PVA) و polytetrafluorethane (PTFE- به ندرت براي ساخت غشاها استفاده مي شوند.